De paarden van Napoleon

Terwijl we over de Route Napoléon rijden, vragen we ons steeds af hoe het mogelijk was om met 700 man (of waren het er 1000? - het antwoord staat straks in de routegids van de Route Napoléon) troepen op één dag zo'n 50 tot 60 kilometer af te leggen. Ze waren toch te voet, die mannen, met hun zware bepakking en hun wapens? Was dat normaal om zulke lange dagmarsen te maken? Kennelijk. Mensen liepen vroeger natuurlijk veel meer dan nu. Wij zijn na een wandeling van 2,5 kilometer bergop al blij dat we er zijn, nemen even een pauze om wat te fotograferen, te drinken en eventueel wat te eten en dan gaan we weer verder. Of terug!

De mannen van Napoleon liepen gewoon door, desnoods ook 's nachts. Maar wat deed Napoleon zelf dan? Hij was uiteindelijk een klein, wat dikkig mannetje, met korte benen en een aardig buikje. Liep hij ook mee, of ging hij te paard of in een koets?

Het antwoord op die vragen staat natuurlijk in duizenden pagina's literatuur over Napoleon. Dus even speuren op internet, of naar de bieb om een paar standaardwerken door te spitten. Maar nee, we hebben het antwoord gewoon bij ons. Het staat in een kostelijk boekje van de helaas veel te vroeg overleden Martin Bril: De Kleine Keizer. Mijn beste vriend Wout gaf me het boekje mee voor de reis, als aanvulling op een partij informatie die hij over Napoléon en zijn reis van Golfe de Juan naar Grenoble had verzameld. In De Kleine Keizer beschrijft Martin Bril in korte hoofdstukken zijn eigen zoektocht naar de werkelijkheid achter de verhalen en de biografieën. Het is zijn eigen werkelijkheid die hij in dit heerlijke boekje heeft opgetekend. Bril voert je schijnbaar achteloos door een aantal episoden van Napoleons leven en zijn veldslagen. En passant beschrijft hij z'n liefdes en passies.

In een hoofdstuk over de paarden van Napoleon beschrijft Bril welke paarden gedocumenteerd (of niet) bij welke gebeurtenissen betrokken waren. Zo leren we dat hij een aantal van zijn paarden, die ook op beroemde schilderijen figureren, namen van grote veldslagen gaf. Dat gold niet voor het paard dat hij bereed op zijn beroemde tocht van Golfe Juan naar Grenoble. Dat paard heette Tauris en was een geschenk van de Russische Tsaar. Dit alles volgens Martin Brill, die ik volledig vertrouw omdat hij zijn boekje De Kleine Keizer baseert op duizenden pagina's historische literatuur. Dank zij hem weet ik dus dat Napoleon al die kilometers, die wij in een comfortabele camper afleggen, op een Russisch paard zat, terwijl zijn manschappen te voet bergop en bergaf marcheerden. Met dank dus aan Martin Bril en aan mijn trouwe vriend Wout.