In de nieuwste uitgave van de Kampeerauto van de NKC las ik de brieven over zwaaien naar andere camperaars. Leuk zo´n discussie! Ik wil daar graag mijn steentje aan bijdragen.
Elke keer dat we in de camper stappen voor een nieuwe trip, weekend of langere reis, overvalt me datzelfde gevoel. En soort geluksgevoel, waarover ze het vanavond nog in DWDD hadden. Wat zijn wij een mazzelpikken zeg, in onze geweldige camper. Hé daar gaat er nog zo een. ´Hallo jongens, ook lekker onderweg? Even de winter ontvluchten? Of op familiebezoek in Frankrijk, Spanje misschien?' Het eerste uur hebben we allebei een grote smile op ons gezicht. Daarna gaat de cruisecontrol erop, als het even kan, maar het geluksgevoel blijft. In die stemming zwaaien we naar een tegemoetkomende camper. Als ze terugzwaaien weten we dat ze met ongeveer hetzelfde gevoel in hun camper zitten.
Ik had dat ook altijd op de motor. Zodra ik erop stapte kreeg ik een soort vrijheidsgevoel in mijn hoofd dat met niets anders te vergelijken was. Natuurlijk, je moest alert blijven, goed om je heen kijken, je spiegels gebruiken, soms even het gas er flink op om een pedaalemmer op wielen (zo noemden we elke auto) voorbij te steken. Maar in al die situaties zwaaide je gewoon naar een tegemoetkomende motorrijder. Het was een soort stil verbond dat je met elkaar had afgesloten. We genieten, allebei!
In het begin vonden we dat zwaaien vanuit de camper ook maar een beetje maf. Maar gaandeweg gingen we het steeds leuker vinden. We maken er nu een spelletje van. ´Zwaaien ze terug of niet? Wedden? En dan de stand bijhouden, 8-7 voor jou. Ha, jij trakteert vanavond - of zoiets...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten